ซูซาน เบิร์น จาก RTÉ.ie เขียนว่าเพลง "เลิฟซัมบอดี" "เดย์ไลต์" "เดอะแมนฮูเนเวอร์ลายด์" และ "ลักกีสไตรก์" อาจได้ออกเป็นซิงเกิล[12] บริตทานีย์ เฟรดเดริก จากสตาร์พัลส์เรียกเพลงนี้ว่า "เอาจริงเอาจัง" (earnest)[13] ขณะที่คาเมรอน แอดัมส์ จากหนังสือพิมพ์เฮรัลด์ซัน บรรยายเพลงนี้ว่าเป็นโคลด์เพลย์ที่ "พยายามเป็น" เคที เพร์รี[14] คล้าย ๆ กับแอดัมส์ อีวาน ซอว์ดีย์ จากนิตยสารป็อปแมตเทอส์ เขียนว่า "เลิฟซัมบอดี" เป็น "ช่วงเวลาแห่งความเป็นโคลด์เพลย์ยุครุ่งเรือง" ของวง[15] เจเรมี โธมัส จาก 411 มาเนีย เรียกเพลงนี้ว่าเป็นเพลงหนึ่งที่ใช้อารมณ์มากในอัลบั้มโอเวอร์เอกซ์โพสด์ และเป็น "ช่วงเวลาที่หายากซึ่งกลการผลิตที่ทำให้เพลงโดดเด่นออกมา ผ่อนคลายลงมากพอจนเกิดเป็นเพลงที่ซื่อสัตย์ต่อพระเจ้าและมีอารมณ์ความรู้สึก และมิได้เป็นเพียงลำกล้องเลเซอร์ที่เล็งเป้าไปบนชาร์ตบิลบอร์ด"[16]

ในบทวิจารณ์อัลบั้ม เฟรเซอร์ แม็กอัลไพน์ จากบีบีซีมิวสิก เขียนว่าวงได้ทิ้ง "ความเจ้าอารมณ์ของไก่อ่อนวางมาด" (the strutting cockerel heat) อย่างเพลง "ดิสเลิฟ" ซิงเกิล ค.ศ. 2004 แต่แทนด้วย "ความสุขสมบูรณ์ชนิดอิ่มตัว" (saturated rave bliss) อย่างเพลง "เลิฟซัมบอดี" หรือ "เดอะแมนฮูเนเวอร์ลายด์" เขากล่าวว่านี่เป็นผลจากการตลาดที่พวกเขาเลือกที่จะมอบให้[17] คริส เพย์น จากบิลบอร์ดคิดว่าเพลงค่อย ๆ กลืนไปกับภูมิหลังของเพลงอื่น ๆ ที่เนื้อหาแรงกว่าในอัลบั้มโอเวอร์เอกซ์โพสด์[8] แอดัม มาร์โควิตซ์ จากเอนเตอร์เทนเมนต์วีกลี ค่อนข้างติเสียงร้องของเลอวีนในเพลง "เลิฟซัมบอดี" และเขียนว่า เสียงร้องทำออกมาเป็นเสียงครวญครางไม่น่าฟัง "เหมือนกับริอานนาเพศชาย หรือเสียงคาสตราโตหุ่นยนต์แอนดรอยด์" ซึ่งเขากล่าวว่า มันเป็นแบบอย่างที่ดีในการพิสูจน์ลักษณะทั่วไปของท่อนสร้อยเพลงป็อป[9]